سلام دوستان خوبم. ساعت 3 نيمه شب است. خوابم نمي‌برد. گاهي پيش مي‌آيد كه آدم دچار بي‌خوابي مي‌شود. نمي‌دونم چون اسم وبلاگم آبي يه، مي‌شه گاهي از چيزهاي غمگين و ناراحت‌كننده حرف زد يا نه؟ مي‌نويسم تا ببينم مي‌شه يا نه.
فكري الان توي سرم مدام داره يادآوري مي‌شه. نمي‌دونم به بي‌خوابي توي اين ساعت شب ربط داره يا نه. موضوع اينه كه دارم به آن دنيايي‌ها يا رفتگان فكر مي‌كنم. مجله فيلم شماره ارديبهشت را ورق مي‌زدم كه چشمم افتاد به عكس خسرو شايگان! دوبلور خوب كشورمان را از نزديك نمي شناختم. فقط با صدايش آشنايي داشتم. چند باري تلفني به بهانه شماره دوبله مجله با هم صحبت كرده بوديم. مي‌دونستم سخت بيماره‌. چند وقت بعد از انتشار كتاب سال تماس گرفت و گفت خانم فراهاني، اگه امكان داره كتاب را برام بفرستيد. آدرسش را داد و من هم برايش پيك فرستادم و تمام. تا اين‌كه ماه پيش خبر فوتش را شنيدم و خيلي متاثر شدم.
ياد ايرج گل‌افشان تدوين‌گر باسابقه افتادم كه او هم از ميان ما رفته. يك روز در دفتر مجله دنبال شماره تلفنش مي گشتم. بعضي از اون‌هايي كه بعداً موقع مرگش درباره‌ش اظهار نظر‌هاي آن‌چناني مي‌كردن، شماره‌شو نداشتن يا ندادن و گفتند خبري از او نداريم. بالاخره بعد از كلي جستجو يكي از دوستانش شماره را بهم داد. گرفتم ولي كسي جواب نداد. وقت اداري تمام شده بود. با خودم گفتم دنيا كه تمام نمي شود، فردا زنگ مي زنم. فرداي آن روز همين كه مي‌خواستم شماره‌اش را بگيرم همكارم كه در جريان بود گفت ديگه نمي توني باهاش صحبت بكني چون گل افشان امروز فوت كرد! اون جا بود كه فهميدم دنيا واقعا ممكنه تموم بشه و چقدر زود ديرمي شود. اين هميشه يادم مي ماند، چون دوست دارم كه يادم بماند.
براي آقا رسول ملاقلي پور هم زود دير شد. خيلي زود. اين مهم نيست كه فيلم آخرش ميم مثل مادر را دوست داشتيم يا نه. مهم اينه كه او را نمي‌شود در سينماي ايران انكار كرد.همان طور كه آقاي گلمكاني در مقدمه مطالب ملا‌قلي پور در مجله فيلم نوشته، برخلاف سگرمه‌هاي درهم اش و سبيلي كه خشن‌ترش مي‌كرد‌، بسيار انسان شوخي بود. يك روز كه بعد از چند بار تماس پياپي و پيغام‌گذاشتن روي پيام‌گير دفتر كارش گوشي را برداشت، بي‌‌مقدمه گفت كُشتي منو خانم فراهاني ! از بس كه مثل اين تبليغ تلفن‌هاي پن تك گفتي الوووو گوشي رو بردار ديگه ...! حالا چيه؟ چيكار داري، بگو ببينم! عمر بازماندگان آن‌ها و روحشان ابدي باد ... چرا من اين وقت شب به فكر اين چيزا افتادم؟ خودم هم نمي‌دونم.

در خلوت روشن با تو گريسته‌ام
براي خاطر زنده‌گان
و در گورستان تاريك با تو خوانده‌اند
زيباترين سرود ها را
زيرا كه مرده‌گان اين سال عاشق‌ترين زنده‌گان بوده‌اند.

اول از همه بايد بگم كه از كامنت‌هاي خوبتون ممنونم. فكر نمي‌كردم اين عكس با اين كه خيلي خيلي دوستش دارم و به نظرم كلي حرف و نكته توش داره، براي شما هم همون اندازه جذاب و ديدني باشه. چون به من گفته بودن كه عكس تازه‌اي نيست و همه ديدندش و خلاصه سوژه كهنه شده. اما انگار چيز خوب مثل قالي كرمان هيچ وقت كهنه نمي‌شه و هر چي پا بخوره (در مورد عكس بايد بگيم هر چي چشم بخوره) بهتر و قيمتي‌تر ميشه.
اما نكته اصلي كامنت‌هاي اين عكس بازم كل‌كل آبي و قرمز بود و اين كه دوستان فكر كردن كه اسم وبلاگ رو به عشق تيم استقلال گذاشتم "آبي". يكي از دوست هامون به شوخي مي گفت نيما مجبورم كرده يا به قول اون بهم تحميل كرده كه آبي باشم و اسم وبلاگ رو هم بذارم آبي! اما ماجرا اين نيست. راستش نه هيچ وقت فوتبالي بودم و نه اگر هم بودم، اين‌جا جاش نبود كه اعلام رنگ تيم محبوبم رو بكنم. اسم «آبي» رو بدون در نظر گرفتن هيچ نكته خاص و مشخصي گذاشتم. همين‌جوري فكر كردم اسم خوبيه. هم كوتاه و به يادموندي، و هم با معنا و سينمايي. مطمئنم كه موقع انتخابش به خيلي چيزها ناخودآگاه فكر كردم و فيلم كيشلوفسكي هم حتماً توي ذهنم بوده، اما دليل انتخاب «آبي» فقط اين فيلم هم نيست. راستش دروغ چرا؟ خودم هم دليلش رو درست و دقيق نمي‌دونم. فقط فكر كردم اسم خوشگل و خوبيه و وقتي پيشنهاد كردم، خيلي زود همه تاييد كردن و تصويب شد. همين.
حالا كه فكر مي‌كنم ميبينم به خيلي چيزا ميشه ربطش داد و خيلي كارا باهاش ميشه كرد (مثل همين عكسي كه به بهانه اسم وبلاگ گذاشتم توي بخش قبلي). و حالا هم همه جا دنبال مي گردم تا هر چيزي كه ربطي به اين رنگ و اين اسم داره، پيدا كنم، درباره‌اش بنويسم يا عكسش رو بذارم تا با هم ببينيم. مثل اين يكي كه حتماً وقتي به اسم وبلاگ فكر ميكردم، توي ذهنم بوده:

همه‌
        لرزش دست و دل‌ام
                              از آن بود
كه عشق
         پناهي گردد،
پروازي نه
گريزگاهي گردد.
آي عشق، آي عشق
چهره‌ي آبي‌ات پيدا نيست.

... پس اين دعواي قرمز و آبي رو بي‌خيال شيم و همه با هم دنبال چيزهاي خوب و ديدني و شنيدني آبي بگرديم و با هم قسمتش كنيم. شماها هم دست به كار بشين و چيزهاي خوب آبي پيشنهاد كنين. اين جوري ديگه ندا ميري عزيز هم دلخور نميشه و من كه به اين زودي دوست به اين خوبي پيدا كردم، بي‌دليل حالش رو نميگيرم و بين اون و خودم اختلاف درست نميكنم!

با اين كه اسم وبلاگ رو گذاشتم "آبي"، اما اين دليل نمي‌شه كه هميشه توي اين صفحه‌ها از فيلم كيشلوفسكي و شعر شاملو و تيم استقلال و فيلم حميد لبخنده! و كلي چيز آبي‌رنگ ديگه بگم و بنويسم. اما اين عكس رو كه ديدم، دلم نيومد تنهاخوري كنم. اصلاً لازم نيست كه كسي بدونه اين عكس يه فيلم مهمه يا اين زن بازيگر خيلي خوبيه. فقط كافيه به چهره‌اش خيره بشين و چند دقيقه مبهوت حس و حال نگاهش بمونين. حالا از بخت خوب من، اسم اين فيلمي كه اين عكس مال اونه، "آبي"يه. هم اسم وبلاگ من كه همون اول گفتم ربطي به موضوع نداره. اصلاً چرا دارم حرف مي‌زنم؟ عكس رو ببينيم: